Kosanji

ประกาศิต "ดวงอาทิตย์ขึ้น สิ่งแรกที่ส่องสว่างวัดโคซังจิ"

ประเภท: โบราณสถาน สถานที่สวยงาม และอนุสรณ์สถานทางธรรมชาติ
สมัย: สมัยคะมะคุระ
หมายเหตุ: หัตถกรรม

วัดโคซังจิ ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1206 ตามพระราชโองการของจักรพรรดิโกะโตบะ (ค.ศ. 1180-1239) ซึ่งพระองค์ทรงพระราชทานที่ดินเพื่อจุดประสงค์นี้ โดยทรงเขียนคำอธิษฐานของจักรพรรดิด้วยพระองค์เอง คำอธิษฐานของจักรพรรดิดังกล่าวประกอบด้วยบทกวีจากพระสูตรมงกุฎดอกไม้ว่า “เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น สิ่งแรกที่ส่องสว่างคือยอดเขาที่สูงที่สุด” วัดโคซังจิ แปลว่า “วัดภูเขาสูง” ชื่อวัดนี้มาจากพระสูตรมงกุฎดอกไม้ ซึ่งเป็นหลักสำคัญของนิกายเคะกอนชู (Chinese: Huayan; Flower Garland) ปัจจุบันประกาศิตดังกล่าวถูกแขวนไว้ทางทิศใต้ของวัดเซคิซุยอิน

หกราชวงศ์

ยุคประวัติศาสตร์จีน ครอบคลุมราชวงศ์อู่ตะวันออก ราชวงศ์จิ้นตะวันออก และราชวงศ์ซ่ง ฉี เหลียง และเฉินตอนใต้ ตั้งแต่ปี 222 ถึง 589

หนังสือที่คัดลอกมาจากต้นฉบับ

การทำสำเนาหนังสือหรือเอกสารด้วยลายมือ หรือการกระทำการคัดลอกนั้นเอง

วัดอิชิยามาเดระ

วัดแห่งนี้เป็นวัดสำคัญของนิกายโทจิชิงงอน ตั้งอยู่ที่อิชิยามาเดระในเมืองโอสึ จังหวัดชิงะ

สมัยนารา

เป็นสมัยที่เมืองหลวงตั้งอยู่ที่เฮโจเคียว ซึ่งที่นั่นคือ นารา โดยเป็นสมัยที่ยาวนานกว่า 70 ปี (710~784) มีจักรพรรดิทั้งหมด 7 ท่าน คือ เกนเม, เกนโช, โชมุ, โคเคน, จุนนิน, โชโทะคุ, และโคนิน สำหรับประวัติศาสตร์ด้านศิลปะ จะเรียกช่วงครึ่งแรกของสมัยนาราว่า สมัยฮะคุโฮ และเรียกช่วงครึ่งหลังว่า สมัยเทมเปียว และมีชื่อเรียกอย่างอื่นว่า สมัยเมืองนารา

ยาคุชิ เนียวไร

พระพุทธเจ้าผู้เป็นประมุขแห่งโลกธาตุวิสุทธิ์ทางทิศตะวันออก ทรงตั้งปณิธาน 12 ประการ เพื่อบรรเทาความเจ็บป่วยและความทุกข์ทรมานของสรรพสัตว์ กำจัดความบกพร่องทางร่างกาย และนำพาสรรพสัตว์ให้บรรลุธรรม

ผสมผงไม้กับแล็คเกอร์

ส่วนผสมของกาวแล็คเกอร์และผงไม้ ใช้ในการยึดรอยแตกและรอยต่อ และใช้ในการสร้างและซ่อมแซมพระพุทธรูป

โมคุชินคันชิทสึ

เทคนิคการสร้างพระพุทธรูปโดยการแกะสลักไม้เป็นโครงสร้างหลัก จากนั้นนำผ้าป่านมาหุ้มและปั้นด้วยแล็คเกอร์ชนิดพิเศษ (เช่น แล็กเกอร์หมึก หรือ แล็กเกอร์ที่ทำจากขี้เถ้าไม้) จนได้รูปทรงที่สมบูรณ์ โดยยังคงเหลือแกนไม้ไว้ภายใน

พระประจำตัว

พระพุทธรูปสำหรับประดิษฐานไว้ใกล้ตัวหรือสวมใส่เพื่อแสดงความเคารพส่วนตัว

เมียวเอะ

เกิดปีที่ 3 ของรัชสมัยโจอัน (ค.ศ. 1173) มีถิ่นกำเนิดอยู่ที่ตำบลอะริดะกะวะ จังหวัดวะคะยะมะในปัจจุบัน โดยเป็นคนในตระกูลยุอะซะ เป็นผู้รื้อฟื้นนิกายเคะกอน โดยได้ออกบวชกับพระมองกะคุ วัดจินโกะจิ และได้ศึกษาคำสอนเคะกอนที่วัดโตไดจิ และได้รับถ่ายทอดวิชาความรู้ต่างๆตามหลักการสอนแบบมิคเคียวจากพระโคเนน วัดคะจูจิ โดยในปีที่ 1 ของรัชสมัยเคนเอ (ค.ศ. 1206) ได้รับพระราชทานที่ดินบริเวณโทะกะโนะโอะจากจักรพรรดิโกะโทะบะ จึงได้ทำการสร้างวัดโคซังจิขึ้นเพื่อเป็นศูนย์กลางในการรื้อฟื้นนิกายเคะกอน โดยเมียวเอะมรณภาพในปีที่ 4 ของรัชสมัยคังกิ (ค.ศ. 1232)

โคชิน

พระสงฆ์ในสมัยคะมะคุระ (ค.ศ. 1193-1264) เป็นศิษย์เอกของอาจารย์เมียวเอ

พระพุทธรูปสามองค์

ในกรณีของรูปปั้นที่เคารพนับถือชุดหนึ่งที่ประดิษฐานอยู่ในห้องโถงของวัด รูปปั้นประธานตรงกลางและผู้ติดตามสองคนที่อยู่ด้านซ้ายและขวาจะเรียกรวมกันว่ารูปปั้นสามองค์ โดยทั่วไป รูปปั้นประธานจะเรียกว่าชูซอน ในขณะที่ผู้ติดตามสองคนจะเรียกว่าวาคิจิ

พระโพธิสัตว์นิกโก

อยู่ทางซ้ายของยาคุชิ เนียวไร หันหน้าเข้าหา พระโพธิสัตว์เก็คโคทางด้านขวา เชื่อกันว่ารูปปั้นนี้มีคุณสมบัติในการส่องสว่างความมืดมิดของวัฏสงสาร คล้ายกับแสงอาทิตย์ที่ขจัดเงาทั้งหมดออกไป จึงนำความรอดพ้นมาสู่สรรพชีวิต

พระโพธิสัตว์กัคโค

พระโพธิสัตว์กัคโคเป็นพระพุทธรูปบริวารที่ประดิษฐานอยู่ทางด้านขวาของพระยาคุชิ เนียวไร โดยหันหน้าไปทางพระโพธิสัตว์นิกโกที่ประดิษฐานอยู่ทางด้านซ้าย และเป็นสัญลักษณ์แทนแสงจันทร์ มีความเชื่อว่าพระองค์ทรงมีพระเมตตาและความเมตตา กรุณาต่อสรรพสัตว์

วิหารไคซันโด

วิหารที่บรรจุรูปปั้นและแผ่นจารึกของพระภิกษุผู้ก่อตั้งนิกายหรือวัดต่างๆ

คะสะยะ

ลูกประคำ

เมียวเอะ นั่งสมาธิใต้ต้นไม้

พิธีถวายน้ำชา

ศาลเจ้าขนาดเล็ก

วัตถุศักดิ์สิทธิ์สำหรับบรรจุวัตถุมงคล เช่น พระพุทธรูป พระบรมสารีริกธาตุ คัมภีร์พระสูตร

表参道

入母屋造

母屋を切妻造とし、その四方に廂を葺き下ろして一つの屋根としたもの。

疎垂木

棰の間隔を広くとって割りつけた棰。

妻

建築物の側面。

懸魚

屋根の破風の中央および左右に下げて、棟木や桁の先端を隠す建築装飾。

向拝

仏堂や社殿の前、または後などに主屋から突き出て、上に屋根、下に階段のあるところ。

蟇股

二本の水平材の間に置かれ、カエルが股を広げたように曲線状に左右の両裾が広がった部材。また鏃(やじり)の形状のひとつである刃先が二股に分かれた雁股（かりまた）から転じたともいわれる。

虹梁

上方に曲がった梁。雨後の虹を連想しての名。大陸建築伝来以来、ずっと用いられている重要な建築材である。

蔀戸

吊り上げたり外したりする、板の表裏もしくは表面のみに格子戸を組み込んだ建具。上下２枚に分かれている場合が多い。

ชากา เนียวไร

檜皮葺

ヒノキの皮を剥いだ檜皮を竹釘で打ちつける工法で葺いた屋根。

堂宇

堂の建物。

運慶

生年不詳 - 1224年。平安時代末期から鎌倉時代初期にかけて活動した仏師。興福寺を拠点に活動していた奈良仏師康慶の子。康慶が始めた鎌倉彫刻の新様式を完成させた。

丈六

仏像の高さの基準。一丈六尺の省略。立像では像高1丈6尺（約4.8m）の像、座像では像高8尺の像（約2.4m）をいう。

盧舍那仏

華厳経の教主。大乗仏教における信仰対象である如来の一尊。

室町時代

足利氏が政権を握り京都室町に幕府を開いた時代。明徳3年（1392）南北朝の合一から、天正1年（1573）第15代将軍義昭が織田信長に追われるまでの約180年間を指す。その後期すなわち明応の政変後を戦国時代とも称する。また、南北朝時代（1336〜1392）を室町時代前期に含める説もある。

江戸時代

徳川家康が慶長5年（1600）関ヶ原の戦で勝利を占め、1603年幕府を江戸に開いた頃から、慶応3年（1867）徳川慶喜の大政奉還に至るまで約260年間の称。徳川時代。

วัดโอมุโระนินนาจิ

วัดแห่งนี้เป็นวัดหลักของนิกายโอมูโระของนิกายชินงงตั้งอยู่ในเขตอุเคียว เมืองเกียวโต ก่อตั้งขึ้นในปีค.ศ. 888

入寂

寂滅に入ること。僧が死ぬこと。

วัดเซ็นโดอิน

วิหารในวัดโคซังจิ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ท่านอาจารย์มียวเอะ (ค.ศ. 1173-1232) ได้ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายและสิ้นชีวิต

明恵上人坐像

สมัยมุโระมัจจิ

เป็นสมัยที่ตระกูลอะชิคะกะมีอำนาจปกครองและเป็นคนเปิดรัฐบาลปกครองที่มุโระมัจจิ โดยหมายถึงระยะเวลาตั้งแต่ปีที่ 3 ของรัชสมัยเมโทะคุ (ค.ศ. 1392) ที่มีการตกลงรวมตัวกันของจักรพรรดิฝ่ายเหนือและฝ่ายใต้ จนถึงปีที่ 1 ของรัชสมัยเทนโช (ค.ศ. 1573) ที่ท่านโยชิอะคิ โชกุนคนที่ 15 ถูกโอะดะ โนะบุนะกะขับไล่ รวมแล้วเป็นระยะเวลาประมาณ 180 ปี โดยในช่วงครึ่งหลังของสมัยนั้น คือหลังเกิดเหตุการณ์เมโอ ก็จะเรียกว่าเป็นยุคสงครามในประเทศ (เซนโกะคุ) และในบางทฤษฎีก็มีการนำสมัยนันโบะคุโจ (ค.ศ. 1336~1392) เข้ามารวมด้วย โดยถือว่าเป็นช่วงครึ่งแรกของสมัยมุโระมัจจิ

สมัยเอะโดะ

เป็นชื่อเรียกสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 260 ปี ตั้งแต่ที่โทคุกะวะ อิเอะยะซุได้ชัยชนะจากการรบเซะคิกะฮะระในปีที่ 5 ของรัชสมัยเคโจ (ค.ศ. 1600) และได้จัดตั้งรัฐบาลปกครองที่เอะโดะในปีค.ศ. 1603 จนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยเคโอ (ค.ศ. 1867) ที่โทคุกะวะ โยะชิโนะบุทำการคืนอำนาจการปกครองกลับไปให้จักรพรรดิ จะเรียกว่า สมัยโทคุกะวะ

宝形造

屋根の一種。正方形の建物で、隅棟が屋根の中央に集まるもの。方形造ともいう。

露盤

仏塔の相輪のいちばん下にある四角い盤。

伏鉢

相輪などの露盤上にある、鉢を伏せたような形のもの。

宝珠

宝玉。塔の相輪の一部で、水煙の上に載せる飾り。

蔀戸

吊り上げたり外したりする、板の表裏もしくは表面のみに格子戸を組み込んだ建具。上下２枚に分かれている場合が多い。

花頭窓

禅宗様のもので、多くは桟唐戸や書院の欄間などに用いられる。格子の組子に花形を付けたことから花欄間ともいい、この組子を「花組子」「花子」という。

วัดเซคิซุยอิน

勅額

天皇直筆による額。

จักรพรรดิโกะโตบะ

จักรพรรดิโกะโตบะประสูติในปีจิโชที่4 (ค.ศ. 1180) เป็นจักรพรรดิในช่วงต้นสมัยคะมะคุระ เป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ของจักรพรรดิทากากุระ ในปีเคงคิวที่9 (ค.ศ. 1198) พระองค์ทรงสละราชสมบัติและเริ่มการปกครองแบบอินเซ ในด้านกวีนิพนธ์ พระองค์ทรงมีความเชี่ยวชาญและได้รวบรวมบทกวี "ชินโกะคิน วากะชู" ในปีโจคิวที่3 (ค.ศ. 1221) พระองค์ทรงออกพระราชโองการให้กำจัดโฮโจ โยชิโทกิ แต่ไม่สำเร็จและถูกเนรเทศไปยังเกาะโอกิ (สงครามโจคิว) พระองค์เสด็จสวรรคตที่นั่นในปีเอโนที่1 (ค.ศ. 1239)

คำอธิษฐานของจักรพรรดิ

พระราชกฤษฎีกาให้สวดภาวนา คำอธิษฐานของจักรพรรดิ

นิกายเคะกอนชู

นิกายหนึ่งที่นับถือพระสูตรเคะกอนที่เกิดขึ้นในสมัยราชวงศ์ถัง ของประเทศจีน โดยกล่าวกันว่าถูกเผยแพร่มายังประเทศญี่ปุ่นโดยพระโดเซน สมัยราชวงศ์ถัง ในปีที่ 8 ของรัชสมัยเทนเปียว (ค.ศ. 736) โดยปัจจุบันสำนักใหญ่ของนิกายอยู่ที่วัดโตไดจิ

下賜

高貴の人が、身分の低い人に物を与えること。

宸筆

天子、天皇が自身で書いたもの。天皇の直筆。

華厳経

大乗経典。華厳宗の根本聖典。

文殊菩薩

智慧を象徴する菩薩。

普賢菩薩

仏の悟り,瞑想,修行を象徴する菩薩。

菩薩行

自ら行動することで自他共に幸福になろうと願う、施しを行う修行のひとつ。

55 การเดินทางแสวงบุญของเซนไซ

เรื่องราวของพระเซ็นไซโดจิ (โพธิสัตว์สุธนะ) ที่ได้ไปแสวงบุญยังครูบาอาจารย์ทั้ง 55 รูป เพื่อฟังคำสอนของพวกเขา

覆屋

主に本殿を保護するために設けられている建物。

桟瓦

横断面が波形の瓦一種類だけを使う葺き方で、江戸時代に考案された。本瓦葺に比べて経済的なことから簡略瓦とも呼ばれていた。現在、町屋や住宅などで普通に葺かれているのが桟瓦葺である。

桟唐戸

框の中に桟を組み、その間に薄板や連子をはめ入れた戸。

เจดีย์ห้าองค์ประกอบ

เป็นประเภทหนึ่งของเจดีย์ ใช้หินห้าชั้นแทนธาตุทั้งห้า ได้แก่ ดิน น้ำ ไฟ ลม และอากาศ โดยเรียงจากล่างขึ้นบน ชั้นดินเป็นรูปทรงลูกบาศก์ ชั้นน้ำมีรูปทรงกระบอกหรือทรงกลม ชั้นไฟมีรูปทรงเป็นปิรามิด ชั้นลมมีรูปทรงครึ่งวงกลม ชั้นอากาศมีรูปทรงเป็นอัญมณีซ้อนกันอยู่ด้านบน

เจดีย์โฮะเคียวอินโท

เจดีย์ชนิดหนึ่งที่ใช้เป็นเครื่องหมายหลุมศพและสถูปที่ระลึก

เจดีย์เนียวโฮะเคียว

อะรุเบคิโยะวะ

ศาลเจ้าคาสุกะ ไทชะ

ก่อตั้งขึ้นในปีค.ศ. 768 ตั้งอยู่ในเมืองนารา จังหวัดนาราเป็นหนึ่งในแหล่งมรดกโลกภายใต้ "อนุสรณ์สถานทางประวัติศาสตร์ของเมืองนาราบราณ" ก่อตั้งขึ้นในสมัยนาราพื่อปกป้องเฮโจเคียวและขอพรให้ประเทศเจริญรุ่งเรือง

คาสุกะ เมียวจิน

ชื่อเรียกรวมของเทพเจ้าที่ประดิษฐานอยู่ในศาลเจ้าคาสุกะ ไทชะ

託宣

神のことば。神のおつげ。神が人にのりうつったり、夢の中に出現したりして人間に伝える意志。

鎮守

鎮守神のこと。また、その神を祭った神社。

住吉明神

住吉大社（大阪市）に祀られる神。

見世棚造

小規模の社殿で、土台の上に組まれ、正面に階段のないもの。

妻入

切妻屋根・入母屋屋根の建物で、妻の側に出入口を設けて、それを正面とするもの。

向拝

仏堂や社殿の前、または後などに主屋から突き出て、上に屋根、下に階段のあるところ。

破風

一般に切妻屋根の側面にある三角形の合掌の部分を指す。

千木

社殿の屋根の両端の所で、交差し高く突き出ている部分のこと。

สมัยเฮอัน

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 400 ปี ตั้งแต่จักรพรรดิคันมุจัดตั้งเฮอันเป็นเมืองหลวงที่ประทับ (ค.ศ. 794) จนถึงมีการจัดตั้งรัฐบาลปกครองคะมะคุริ (ค.ศ. 1185) ซึ่งเป็นสมัยที่อำนาจปกครองมีศูนย์กลางอยู่ที่เฮอันเคียว (เกียวโต) โดยปกติจะแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ช่วงต้นสมัย ช่วงกลางสมัย และช่วงท้ายสมัย หรือหมายถึง สมัยฟื้นฟูระบบการปกครอง(ริซึเรียว) สมัยผู้สำเร็จราชการ(เซคคัน) และสมัยอินเซ (ช่วงปลายสมัยเป็นการปกครองโดยตระกูลไทระ) หรือเรียกว่าเป็น สมัยเมืองเฮอัน

สมัยคะมะคุระ

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 150 ปี ตั้งแต่มินะโมะโตะโนะโยะริโทะโมะก่อตั้งรัฐบาลปกครองที่คะมะคุระ จนถึงการเสียชีวิตของโฮโจ ทะคะโทะคิ ในปีที่ 3 ของรัชสมัยเกนโค (ค.ศ. 1333)

เอไซ

ท่านเอไซ (ค.ศ. 1141-1215) เป็นพระสงฆ์ในช่วงปลายสมัยเฮอันจนถึงต้นสมัยคะมะคุระ เป็นผู้ก่อตั้งนิกายรินไซในญี่ปุ่น และเป็นผู้ก่อตั้งวัดเคนนินจิ นอกจากนี้ท่านยังเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่นำวัฒนธรรมการดื่มชาที่หายไปแล้ว กลับมาเผยแพร่ในญี่ปุ่นอีกครั้ง