เขตพื้นที่ทะคะโอะที่มีภูเขาหลายลูกอยู่ในเขตตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเกียวโต มีความเกี่ยวข้องกับการปฏิบัติธรรมมาแต่ช้านาน โดยได้เคยมีการสร้างวัดในเขตพื้นที่ตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 แต่ก็ได้ปิดวัดไปเมื่อศตวรรษที่ 12 และหลังจากนั้นจักรพรรดิโกะโทะบะได้มีคำสั่งให้เมียวเอะ (ค.ศ. 1173–1232) ซึ่งเป็นพระที่มีอิทธิพลทำการบรูณะขึ้นใหม่อีกครั้งในปี ค.ศ. 1206 โดยชื่อของวัดโคซังจิ หรือ "วัดที่ตั้งอยู่บนภูเขาสูง" ตั้งขึ้นจากคำที่อ้างอิงจากพระสูตรเคะกอน ซึ่งเป็นพระคัมภีร์ที่สำคัญของนิกายเคะกอนชู โดยจะเรียกกันทั่วไปว่า "วัดโคซังจิ(Kozanji)" แต่ชื่อเรียกอย่างเป็นทางการคือ "วัดโคซังจิ(Kosanji)"

วัดโคซังจิกลายเป็นวัดที่รู้จักกันดีว่าเป็นวัดแห่งการเรียนรู้เพราะการอุทิศตนเพื่อการศึกษาและปฏิบัติธรรมทางพุทธศาสนาของเมียวเอะ ตัวท่านเองเป็นผู้ที่รักศิลปะทางศาสนา โดยได้เชิญศิลปินและผู้ที่มีความรู้ที่มีชื่อเสียงมาที่วัดบ่อยครั้ง สภาพแวดล้อมอันอุดมสมบูรณ์ที่ท่านบ่มเพาะมานั้นถูกปลูกฝังไว้ในสมบัติมากมายที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยเฮอัน (ค.ศ. 794–1185) ที่เป็นช่วงยุคสมัยที่ศิลปะและวรรณกรรมเฟื่องฟู จนถึงสมัยคะมะคุระ (ค.ศ. 1185-1333) ที่มีความคิดของพุทธศาสนาแบบใหม่เข้ามายังประเทศญี่ปุ่น โดยภาพวาด รูปปั้น และเอกสารต่าง ๆ เป็นจำนวนมากที่มีอยู่ที่วัดนั้นรอดพ้นจากเพลิงไหม้ที่ร้ายแรงที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 16 และยังคงอยู่ในสภาพที่ดีในปัจจุบัน

เมียวเอะยังเป็นที่รู้จักดีว่าเป็นผู้ที่นำชามาเผยแพร่ในประเทศญี่ปุ่น ท่านได้ทำการปลูกชาใกล้กับวัดโคซังจิ และในทุกวันนี้ทางวัดก็ยังคงเก็บชาจากแปลงชาเล็กๆ ทุกปี ผู้ปลูกชาทั่วประเทศให้ความเคารพท่านเมียวเอะมาจนถึงทุกวันนี้เพราะทราบถึงคุณความดีของท่านที่มีให้กับประเพณีการดื่มชาของญี่ปุ่น